Dit schreef ik in mijn eerste blog, ongeveer 12 weken geleden:

“Hier haal ik weer inspiratie uit in hoe ik strategisch en tactisch advies kan geven aan de oppositiepartij en uiteindelijke doel: Bobi Wine. Bobi Wine was een popster uit de ghetto die opkwam voor jongeren van Oeganda en is nu de rijzende ster in de nationale politiek is met zijn beweging: People Power, waar hij democratie en vrijheid vanaf onderen promoot. Met een gemiddelde leeftijd van 15 heeft Oeganda een erg jonge populatie.

Hopelijk kan ik bij Bobi Wine en Besigye een goede indruk maken. Ik verwacht dat één van deze twee de nieuwe president van Oeganda zal worden en dit zijn de twee revolutie leiders op het moment. Wat ze nodig hebben is een sluwe adviseur/strateeg die het juiste advies kan geven om deze geweldloze strijd tegen het dictatorschap te winnen. Als ik het goed aanpak, kan ik die strateeg worden.”

Gisteren ben ik bij Bobi Wine thuis geweest, waar we van gedachten konden wisselen en ik de beste indruk tot nu toe achter heb kunnen laten. Ik wist dat er waarschijnlijk weinig tijd was, dus had van te voren een brief geschreven waar ik enkele strategische ideeën in had verwerkt en mijn diensten als strategisch adviseur voor de vreedzame revolutie aanbood naast mijn visitekaartje, waar op de achterkant mijn motto ‘Light up the Darkness’ staat (en hem direct opviel). Ondanks dat hij vandaag vertrekt, en we elkaar dus nog op het nippertje hebben gezien wilde hij me graag gisteravond wat langer spreken (ik dacht onder het genot van een biertje).

Rond een uurtje of 23:00 pikte hij me dus op onderweg naar een herdenking / rally van een man die onschuldig in het openbaar was geëxecuteerd door de politie. Hij reed zelf en er waren 3 van zijn luitenanten ook in de auto. De 30-45 minuten in de auto naar die plek waren echt super chill, ik had mijn eerste indruk al gemaakt en kon nu dus direct als strateeg / adviseur mijn ideeën en observaties delen. Hij sprak ook vrijuit over wat de plannen en uitdagingen van People Power zijn, wie hij zelf was en waarom hij was opgestaan tegen het onrecht et cetera. In deze auto hebben we onze vriendschap gevormd. Toen ik hem vertelde dat ik niet kon wachten om in Nederland mijn mond open te doen (publiekelijk ipv geheim) over het onrecht in Oeganda, vroeg hij of mijn undercover rol nog overeind stond bij de regering, en of het niet beter was dat zo te houden zodat een actievere rol in de vreedzame revolutie kon spelen. Ik denk dat het allebei mogelijk is (kan ook gewoon communiceren vanuit Nederland) maar ga ik wat beter over nadenken.

Niemand wist dat we eraan kwamen, want anders zou de politie zijn gemobiliseerd en wij gearresteerd of ieder geval gestopt die rally bij te wonen, was dus ook 1 persoon die alle telefoons veilig zou stellen zodra er politie zou komen (want anders worden die gestolen en krijg je niet meer terug). Toen we in de buurt kwamen van die rally, zag iemand dat Bobi Wine in de auto zat, en ontplofte de buurt vol energie en blijdschap. Allemaal mensen die  naast de auto gingen rennen, zingen en People Power leuzen aanhaalden. Toen we bij de rally aankwamen ging ik vooruit met een van de luitenanten (mijn toegewezen bodyguard) binnen de menigte om het van een afstandje te volgen, en Bobi volgde paar meter achter me. Ook nu werd iedereen wild en met zijn allen zingen, heel tof en intens om mee te maken. Dit duurde ongeveer een uur, waar Bobi meeleefde met het onrecht, mensen inspireerde om dit niet langer te pikken en vreedzaam verzet te tonen tegen het dictatorschap. Nadat dit klaar was gingen we terug met de auto en een escort kregen van tientallen dolblije jongeren op hun Boda Boda’s. Op de terugweg, Bobi eerst nog vol energie met zijn luitenanten en daarna een stuk vermoeider en ik onder de indruk, nummers uitgewisseld en: ‘It was amazing meeting you again Erik, I’m inspired by you as such a young person committed to fight injustice, let’s keep in the touch’.

Daarmee heb ik al mijn doelen voor de stage in Oeganda behaald (baan, zelfontwikkeling, stage, onderzoek) en is deze blog dus ook enigszins een reflectie op mijn tijd hier.

Vooral die meeting met Bobi Wine heeft veel doorzettingsvermogen en geduld gekost. Nadat ik zijn nummer had gekregen en had geprobeerd te bellen en daarna een bericht had gestuurd kreeg ik geen reactie. Na ongeveer een week zag ik dat die online was en stuurde nog een bericht, waarna hij me belde dat die graag wilde afspreken in de avond. Ik heel blij natuurlijk, maar ik hoorde in de avond verder niets meer en kreeg hem weer niet te pakken. Ik stuurde een bericht dat ik hem zou graag nog zou ontmoeten maar moest ook weer niet te desperate gedragen, dus geduldig zijn. Dit was extra moeilijk omdat ik wist dat hij diezelfde week uit Oeganda zou vertrekken.

Nadat hij naar Dubai vloog accepteerde ik het dus maar, dat het niet ging gebeuren. Toen kreeg ik ineens een appje van hem kreeg waar hij zijn verontschuldigingen aanbood en vroeg een afspraak te coördineren met collega Roy. Ook hier kreeg ik in eerste instantie geen reactie / afspraak uit tot ik hem gister te pakken kreeg, en hij vertelde dat Bobi woensdag weg zou gaan voor langere tijd, maar als ik 09:00 bij zijn huis zou zijn dinsdag (vandaag) we wel iets konden regelen. Toen ik daar 08:45 was moest ik uiteindelijk nog 2.5 wachten omdat ze met iets bezig waren. Toch werd het allemaal beloond met het moment dat we eindelijk kennis maakte. Een goede les doorzettingsvermogen en geduld voor mij.

Ook de vele interviews van de afgelopen tijd waren interessant. Bijvoorbeeld in dat gevaarlijkste ghetto van Oeganda, waar iedereen aan de drugs zit en dronken is. Ik was bezig met mijn interviews (die gaan over dictatorschap, revolutie etc. ofwel iets wat de regering absoluut niet wilt dat ik die informatie krijg) toen er OPEENS een politieagent en LC1 (lokale bestuurder) naast me stonden… Ik dacht dus shit, nu zit ik echt in de problemen maar groette beleefd en deed alsof er niets aan de hand was. Toen gaf degene die ik aan het interviewen was ze €2.5 en vertrokken ze weer en vertelde hij me: ‘this is how Uganda works’. Nog vier andere interviews gehouden maar de meesten zaten aan de drugs dus waren niet zo lang, die drugs werden ook overvloedig aangeboden maar wees ik beleefd af.

Andere interviews hield ik op Kyambogo universiteit (op één na grootste van Oeganda) waar ik eerst een lezing had bijgewoond (en werd gevraagd zelf een praatje te houden) waar ik het had over Light up the Darkness en ook wat kaartjes uitdeelde. Kort daarna kreeg ik de vraag of ik niet wat meer wilde vertellen over dat Light up the Darkness, wat ik deed en blijkbaar in staat was studenten te inspireren, want de leider van die groep heb ik daarna nog een paar keer gesproken waar hij die Light up the Darkness volledig omarmde, als het licht het nieuwe Oeganda, en de darkness het machtsmisbruik, tribale verdeeldheid, corruptie etc. Hij gaat een campagne beginnen (genaamd Light up the Darkness) om de verlichting die hij zelf heeft ondergaan te gaan verspreiden op eerst zijn universiteit en daarna alle andere universiteiten. Ik adviseerde hem ook naar de boeren toe te gaan, omdat ik denk dat studenten + boeren een inherent revolutionair potentieel hebben en zie veel potentie in deze Arthur (22). Deze ontwikkeling zal ik dus ook met interesse blijven volgen.

Op persoonlijk gebied merk ik dat ik sterker aan het worden ben van die 2 x 50 push ups per dag. Ik heb de hele Art of War stap voor stap (een paar zinnen per dag) geleerd (ik zou dit nog 1 of 2 keer moeten doen om uit mijn hoofd te kennen) en een persoonlijke transformatie ondergaan op het gebied van discipline en uitstelgedrag. Een boek genaamd Millionaire Succes Habits heeft hier ook veel bij geholpen. Ik kookte dagelijks lekkere maar simpele gerechten en ben zeer tevreden met mezelf de afgelopen drie maanden.

Ook stagebegeleiders waren erg tevreden en verwacht ik een hoog cijfer van te krijgen. Ze vroegen me meer stagiairs te sturen en een band op te bouwen tussen FDC / Oegandese universiteiten en Universiteit Leiden, wat ik zal gaan doen.

Mijn belangrijkste les tijdens deze stage was dat ik niks of niemand anders nodig heb om al vreedzame revolutie strateeg te zijn. Afgelopen jaren veel manieren bedacht om dit te worden via omwegen; officier, militair analist, diplomaat, professor, mediator etc. etc, welke allemaal een lange weg zouden vormen om de strateeg te worden. Afgelopen maanden was ik die strateeg gewoon al, en het enige wat ik nu moet zien uit te vogelen (heb ik denk ik al gedaan zelfs) is hoe ik hier mijn brood mee gaan verdienen. Ik ben er van overtuigd dat ik de beste vreedzame revolutie strateeg ter wereld kan worden, en dat ga ik dus ook doen!

Ik zie dan ook erg veel uit naar mijn terugkomst in Nederland en komende leven. Tot snel!

Ik wilde nog even wachten met schrijven tot het goede nieuws definitief was. Maar ik heb een BAAN! Bij de oudste universiteit van Nederland (Leiden) met als motto: bolwerk van vrijheid. Alleen al dit feit maakt dat ik over drie weken heel voldaan terugkeer, omdat ik me 100% kan gaan bezighouden met mezelf ontwikkelen, in een professionele omgeving terecht ga komen en meer ga verdienen dan ik tot nu toe ooit heb gedaan.

Ik merk dat dit heel veel opluchting en vertrouwen voor de toekomst geeft, maar ook een groeiende zekerheid. Het was een spannende competitie en ze konden de keuze eerst niet maken tussen de andere laatste kandidaat, maar kozen toch voor mij. Dit geeft me vertrouwen dat ook anderen de potentie zien die ik denk te hebben en ik nu eindelijk de kans krijg dit waar te gaan maken. Vanaf nu moet ik gewoon heel hard werken, maar de cruciale overstap is gemaakt, vanaf nu gaat het leven pas echt beginnen.

Daarnaast heb ik twee weken geleden een koffie gedaan met Dr. Kizza Besigye, de grote oppositie leider van de afgelopen 15 jaar. Iets meer informatie over hem is wel op zijn plaats. Hij was de persoonlijke dokter van de huidige president in de guerilla oorlog in 1981-1986 waardoor ze aan de macht kwamen (tegen een andere dictator). Hun doel was te strijden voor eenheid, democratie, eind corruptie etc. en zij waren de eerste guerrillagroep in Afrika die een succesvolle oorlog voerde zonder hulp van buitenaf. Er zijn ook geruchten dat zij de eerste waren die grootschalig gebruik begonnen te maken van kindsoldaten. Maar al enkele jaren later werd het duidelijk dat de dictator ze voor de gek had gehouden, en het was deze Besigye die als eerste tegenstand bood en de interne machtsstrijd en corruptie aan de kaart probeerde te brengen. In de jaren dat hij tegenstand bood zijn alle mogelijke manieren tegen hem gebruikt, zoals canister traangas in zijn ogen, tientallen keren gearresteerd, rechtszaken, isolatie, met knuppels in elkaar geslagen, verbanning etc.

In een Oegandese diaspora conferentie in Den Haag had ik hem al eens ontmoet, maar nu voor het eerst moment samen 1 op 1. Deze keer had ik het geluk met een goede introductie van ‘very resourceful advisor with passion for change’ en we raakten dus al snel diep in gesprek. Ik deelde mijn ervaringen binnen FDC en observatie over verbeterpunten binnen de revolutie, vooral de communicatie naar buiten toe gericht. Hij vertelde weer wat er staat te gebeuren, hoe hij probeert de oppositie te verbinden en meer. Na ongeveer een uur namen we voldaan afscheid en nodigde hij me uit om nog eens langs te komen voor ik vertrek. Voor mij de tweede persoon van de checklist van de grote leiders die ik wilde ontmoeten tijdens de stage.

De laatste is de meest interessante; Bobi Wine, wat mijn doel is de komende drie weken. Ik heb zijn nummer en die van zijn secretaris weten te verkrijgen, en met zijn secretaris contact gehad voor een afspraak. Deze ga ik vandaag nog eens bellen om te checken wat de mogelijkheden zijn, en dat er haast achter zit.

Want vorig weekend gebeurde er iets wat zeer gevaarlijk was voor het succes van de revolutie. Twee dagen nadat ik koffie deed met Besigye, werd hij aangevallen door een mob welke leuzen aanhingen van Bobi Wine en zijn groep; People Power. Overal op social media was hier veel verontwaardiging over en met name de FDC leden voelden zich aangevallen. Maandag op kantoor waren er dan ook veel FDC leiders samengekomen, klaar voor de strijd en vol verwachting op de komende veldslag.

Alleen met het grote probleem dat het niet om de dictatorschap ging, maar de andere grote groep revolutionairen! Hoeveel ik ook van het begin probeerde te beargumenteren dat eenheid cruciaal is, en het wellicht truck van de dictatorschap was, groeiden ze steeds verder uit elkaar. Vooral in de aanloop van de week werden mijn mede-FDC collega’s steeds geslotener voor Bobi Wine, en mijn roep tot verbinding steeds minder geaccepteerd. Toen de grootste online klokkenluider van corruptie/dictatorschap Tom Voltaire Okwalinga (TVO) ook overtuigd leek zijn van bewijs dat Bobi Wine achter de aanval zat, leek het front voor de revolutie hopeloos uit elkaar te vallen…

Tot vandaag deze TVO een bericht stuurde dat Bobi Wine zijn eigen supporters zeer streng tot de orde had geroepen, niet de andere revolutie groepen aan te vallen of belachelijk te maken. Het waren dus luitenanten onder Bobi Wine die hun eigen plan hadden getrokken en zo bijna de revolutie de das om hadden gedaan (of zeer moeilijk gemaakt). TVO is degene die al veel corruptie schandalen, dictatorschap deals, of andere normaal gesproken geheime informatie aan de kaart wist te brengen. TVO deelde dit bericht over Bobi Wine met de volgende titel, nadat hij net enkele dagen vol in het offensief tegen was gegaan.

‘LET ME SHARE THIS HERE’

Waarop ik reageerde:

En deze TVO, met zijn 180.000 volgers en jarenlange anonieme strijd tegen het dictatorschap, kort daarna zijn titel veranderde:

‘LET ME SHARE THIS HERE. AM HAPPY BOBI WINE HAS TAKEN THIS STEP TO REIGN IN ON THESE PEOPLE AND I APPLAUD HIM. WE HAVE TO FOCUS ON ENEMY OF THE PEOPLE MUSEVENI, AS A UNITED FORCE.’

Een zeer goede boodschap van verbinding. Dit betekend dat beide Bobi Wine en TVO de goede instelling hebben en waarschijnlijk te vertrouwen zijn. Nu is vooral belangrijk de leiders van FDC (Patrick Oboi Amuriat en Dr. Kizza Besigye) te overtuigen dat ze zo snel mogelijk samenkomen met Bobi en een alliantie vormen. Waar zij leiden zullen de volgelingen volgen, althans dat verwacht ik. Ik heb dus weer oproep gedaan voor een nieuw gesprek met Besigue en Amuriat, en ook een andere leider binnen FDC: Nandala Mafabi, de secretary general. Hoe klein ook, ik merk dat een goede kritische analyse van de situatie gecombineerd met goede realistisch advies niet ongemerkt gaat en daadwerkelijk invloed kan uitoefenen op het verloop van de revolutie. To be continued!

Daarbij is het nog interessant te vermelden dat ik heel lekker ga met het onderzoek, ik heb nu vijf initiatieven in plaats van de eerste 2, en veel interviews aan het houden. Het onderzoeksvoorstel is goedgekeurd en de begeleider vind het erg interessant. Ik ben in het gevaarlijkste ghetto van Kampala geweest, waar een activist Francis (30) me meer wilde laten zien over zijn initiatief om de mindset te veranderen van de allerarmsten. Dat doet hij met zijn band Zion Train, waar ze ideeën over empowerment, unity etc. verspreiden en proberen een voorbeeldfunctie te geven. Ik ben al ik veel andere sloppenwijken/ghetto’s geweest maar dit was echt anders.

De meest smerige plek die je je maar kunt bedenken, overal modder, vuil en de geur van rottend vlees. De meeste inwoners hebben vieze of geen kleren en iedereen zat aan de khat (drugs), marihuana of vooral goedkope alcohol. Heel passief in de modder proberen de dag door te komen, maar vooral de mannen in groepen bij elkaar, stomdronken of high. Terwijl Francis met zijn geïmproviseerde studio liet zien en daarna zijn community, kwamen er soms stomdronken mannen heel dichtbij, grepen krachtig mijn hand of arm en vroegen om geld of hulp. Vaak de alcohol zeer goed te ruiken. Ik ben niet echt bang weg gelegd en liet me ook niet zo snel schrik aanjagen door deze figuren, maar ik wist wel dat ik hier op mijn hoede moest zijn en absoluut geen angst mocht vertonen. Later besefte ik dat er een vriend van Francis achter me liep om te checken dat niemand iets uit mijn zakken of tas steelt, of wellicht zelfs te beschermen als iets te handtastelijk werd.

Wat later liet Francis zijn doelgroep zien, een groep van 30-40 straatjongens in meest erbarmelijke staat, zeer vieze kleren etc. Hij stelde me voor als onderzoeker die van plan is ‘voice to the voiceless’ te geven en werd zo begroet door deze jongeren, maar allemaal tegelijk en ook weer zeer dichtbij. Ik was dan ook blij hier weer weg te gaan, maar wel interessant om meer van deze Francis te horen, die inderdaad met de aller aller aller armsten van Afrika werkt, en zijn ideeën over vreedzame verandering etc. Dit geeft een goed contrast tot de vooral studenten, activisten of alumni die ik spreek.

Vanaf deze week ben in begonnen met elke ochtend trainen zodra ik uit bed stap (bedankt Cor). Het doel is om een ochtendritueel te bouwen welke lichaam, gedachten en ziel klaarstoomt voor een succesvolle dag. Ik doe elke ochtend 2 x 50 push ups achter elkaar, zet inspirerende muziek op en ben dankbaar voor wat ik al of nog heb. Het werkt goed en begin ik de dagen met meer energie, focus en kracht. Tot nu toe is het dan ook best een interessante week geweest.

Dinsdag ging ik een koffie drinken met de Nederlandse ambassadeur van Oeganda. Ik had hem een mailtje gestuurd of die zin had om van gedachten te wisselen en na zijn positieve reactie kwam ik daar dus net gekleed aan om 14:00. Na een interessant gesprek over wat de NL ambassade doet en potentie van landbouw vroeg hij wat ik bij FDC deed en hoe de master beviel.

Na mijn verhaal hebben we het nog een tijd gehad over het leven van een diplomaat, mijn bedenkingen en interesses en zijn opleiding bij het diplomatenklasje. Hij heeft me een stuk enthousiaster gemaakt dan voorheen, nadat ik was gaan twijfelen na een interactie tussen journalist (Bram Vermeulen) en diplomaat bij een lezing binnen Buitenlandse Zaken. Terwijl die Bram erg kritisch en scherp was reageerde er een jongen van ongeveer 30, hij leek een beetje op mij en ik mijzelf in de toekomst daar al zitten. Zijn reactie was alleen erg deprimerend, precies wat het beleid van NL was maar vol smoezen waarom de problemen niet waren aangepakt. Een succesvolle en interessante jongeman die zijn ziel had verkocht aan de overheid. Niet wat ik voor mezelf zag zitten.

De ambassadeur vertelde me dat het helpen van de Afrikaanse bevolking en functie als diplomaat prima te combineren is zolang het Nederlandse belang daar bij past, in zijn geval het helpen van boeren en jongeren in Oeganda. Het was een super vriendelijke en eerlijke man, scherp van geest en ook kritisch op het dictatorschap, dus ik hoop hem vaker te gaan spreken en een vriendschap op te bouwen. We namen lachend afscheid en ik liep met een erg goed gevoel weg, naar mijn idee was dit wederzijds.

Gister ging ik wat biertjes (Guiness) doen met de Party President, Patrick Oboi Amuriat nadat ik hem maandag had gevraagd of het aanbod nog stond. Ook dit was weer een erg interessant gesprek vanuit het FDC perspectief, die van plan zijn binnenkort actie te ondernemen en de vreedzame revolutie nu daadwerkelijk te gaan starten door het land op stil te zetten. Ik vertelde hem over mijn gesprek met de ambassadeur en vooral zijn bedenkingen over FDC, waarvan de meest belangrijke is dat die niet perse verandering zag ook als de revolutie succesvol zou zijn, dat er veel FDC leiders ook corrupt zouden kunnen worden.  

Ik realiseerde me tijdens het gesprek opeens dat het allergrootste zwakke punt van FDC hun communicatie is, vooral naar de media buiten Oeganda toe. Ik heb nu vooral inzicht gekregen in de goede ideeën, actie en integriteit binnen FDC, maar de meesten buiten FDC is dit beeld zeker niet aanwezig. De communicatie schiet dus tekort.

Bobi Wine was hier daarentegen heel erg sterk in en heeft zo mijn (en de gehele wereld) aandacht en interesse getrokken. Ook heeft de revolutie gezichten nodig, zoals die van Bobi Wine, en ik besefte me dat Patrick Amuriat daar een van zou kunnen zijn. Tot nu toe ben ik erg onder indruk van zijn vechtlust, integriteit, strategisch inzicht en leiderschap en begon het dus al voor me te zien. Verder nog veel andere interessante dingen gehoord die zelfs in deze geheime blog niet zullen worden gedeeld, maar ik ben optimistisch voor Oeganda.

Ik stelde gister al voor dat hij eigenlijk een PR adviseur zou moeten vinden die weet zoals de Westerse bevolking en media denkt, om net zoals Nelson Mandela en Bobi Wine hun interesse en hulp aan te trekken. Iemand die zag presenteert zoals Obama dat deed. Vandaag besefte ik me opeens (het gesprek was dus al een tijdje afgelopen) dat ik die rol voor hem zou kunnen vervullen.

Ik ga nu dan ook klein essay schrijven waarom communicatie gericht op de international community van levensbelang is voor het succes van de aankomende vreedzame revolutie in Oeganda. Als er honderdduizenden mensen de straat op gaan om vreedzaam te protesteren kan (hoogstwaarschijnlijk; zal) de dictator reageren door er met AK-47 en tanks op te schieten, als er geen interesse van de media is, en donors geld blijven geven, heeft het volk geen andere keuze dan op te geven (zoals in 2011 Walk to Work protests).

Als er internationale media zoals BBC, Al-Jazira, NOS voorbereid is en dit filmt, ben ik er zeker van dat de bevolkingen van USA, UK, NL etc. hun overheden zullen dwingen te stoppen met het financiëren van deze dictatorschap en zijn dodelijke oppressie.

Mijn doel is dus de persoonlijke communicatie adviseur te worden van deze Patrick Amuriat. Besigye ga ik binnenkort ontmoeten en Bobi Wine zou interessant zijn, maar ik heb de revolutionaire leider die ik zou willen ondersteunen al gevonden.

Verder is nog iets anders bijzonders gebeurt, maar hier vertel ik later over 😉

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn laatste blog deelde. Ik heb afgelopen tijd vooral hard gewerkt aan het onderzoek, interviews en strategische plan. Deze week moet het strategisch plan af zijn (3 weken eerder dan de planning) dus dat wel een uitdaging maar gaat lukken. Ook mijn onderzoeksvoorstel moest ik flink herschrijven waar ik deze week reactie op krijg. Alles dus volgens planning en op schema, veel nieuwe interviews ingepland (nu 9 gehad van de minimaal 20) en het ziet er naar uit dat de plannen voor stage ook op tijd kunnen worden uitgevoerd.

Mijn CV kunnen herschrijven en rustig begonnen met solliciteren en ogen openhouden voor interessante functies (nu twee verstuurd). Ik hoop heel erg dat ik tijdens het afstuderen al wat gesprekken kan hebben om voor mijn 29^e een studiegerelateerde baan te vinden (EINDELIJK!!!!), dat natuurlijk het uiteindelijke doel was van het studeren. Het zal misschien wel meevallen in de realiteit maar ik verwacht dat een baan krijgen een fundamentele verandering zal zijn omdat ik 1. Eindelijk geld ga verdienen en 2. Kan beginnen met groeien op professioneel gebied en carrière maken en 3. Eindelijk 100% van mijn tijd kan steken in iets wat me verder helpt zoals hier, iets dat door bijbanen / noodzaak inkomsten in NL nog niet mogelijk was.

Vorige week was de eerste wat minder leuke week toen er wat problemen waren met de bank, een vak waar professoren nalatig waren geweest en het plan opeens drie weken eerder af moest zijn. Zitten er helaas ook tussen maar alles kunnen oplossen.

Nog een waterval bezocht met huisgenoot en wat meer gesocialized met huisbaas en zijn vrienden maar ga ik niet meer doen, want helpt niet bij het bereiken van mijn doelen: zelfontwikkeling, onderzoek, revolutie, baan.

Er waren twee studiegenootjes in de stad maar helaas wat verkeerds gegeten en gemist. Eind februari komen er weer studiegenoten dus zie ik erg naar uit. Na deze week nog maar 6 weken en moet nog veel doen, helaas de leiders die ik graag wil ontmoeten Bobi Wine en Besigye nog niet ontmoet, dus moet ik beter mijn best voor doen. Volgende week wel een koffie doen met de Nederlandse ambassadeur voor een goed gesprek over de situatie in Oeganda. Hoop hier een goede indruk te kunnen maken.

Sporten gaat goed, Sun Tzu leren ook (beste idee ooit, krijg hier erg veel strategische inspiratie door, wat direct weer resulteert in beter advies binnen FDC = reputatie goede strateeg). Veel Swahili woordjes en zinnetjes geoefend en begin het weer steeds beter te spreken op straat. Nog wat zinnetjes in Luganda, Ayankole en Luo geleerd zodat ik meerdere bevolkingsgroepen kan aanspreken. Hond is dolblij als ik thuiskom. Met iedereen op kantoor goede en leuke band kunnen opbouwen.

Maandag was een FDC leider conferentie, heel leuk om mijn studiegenootje namens de krant daar te zien. Paar maanden geleden zaten we samen in leslokaal en nu vanuit verschillende rollen in Oeganda op zo’n conferentie. Er was veel media aanwezig en ben gefilmd / gefotografeerd dus hopelijk leidt dit niet tot vragen bij intelligentie van dictatorschap en problemen in mijn vrijheid / veiligheid. Even afwachten. De media moest alweer snel weg en heb later op de dag nog kort praatje gegeven over de problemen onder het dictatorschap in Oeganda en vooral strategie de partij terug op de agenda te krijgen als leiders van de revolutie komende drie jaar. Was alleen de weinig water die dag, dus uitgedroogd en veel hoofdpijn. Was dus ook niet mijn beste speech (zoals eerder FDC diaspora conferentie in Den Haag wat resulteerde in staande ovatie) maar toch applaus na de meeste zinnen en verschillende leiders die er later meer over vroegen.

Gister ook bijzondere ervaring gehad. Ik ging langs bij Joseph voor mijn onderzoek, aangezien hij een initiatief had opgezet dat jongeren hielp hun situatie te transformeren. Zou dit eigenlijk vorige week al doen maar ziek geworden, had hij me 5000 shilling gestuurd voor een fruitsapje. Toen ik bij zijn huis aankwam in een sloppenwijk besefte ik direct dat het initiatief niet geschikt was voor mijn onderzoek vanwege de extreme armoede (en dus kleinschaligheid) waar hij in leefde met zijn vrouw en 7 kinderen. Ik kreeg de beste stoel van het huis (vind je normaal gesproken op de vuilnisbelt) en werd voorgesteld aan de kinderen. Hij was een opgeleide accountant (hij liet zijn CV en diploma’s zien) maar al twee jaar zonder baan en schraapte nu genoeg bij elkaar als boda boda driver. Het huis was net zo groot als mijn oude kamertje op Oosteine (2 bij 2 m4) maar toch leek dit niet uit te maken. Meeste kinderen waren naakt en kapotte kleren maar ook dat maakte allemaal niet uit. Iedereen was gewoon blij en nieuwsgierig en ik was niet de wandelende portemonnee welk gevoel je vaak krijgt in meer toeristische (arme) plekken of bij veel andere Oegandezen. Gewoon een gewaardeerde gast, welk gevoel Vera en ik ook vaak in Iran kregen.

Hij vertelde over zijn leven en stichting en we hebben een officiële meeting gehad (met opstellen en nauwkeurig volgen van agenda alsof we als CEO’s onder elkaar waren) als bezoeker van zijn stichting. Hierna kreeg ik een soda en cake (welke ik deelde), en toen ik wegging kreeg het speelgoed van een van de kinderen, een zelfgemaakte auto van ijzerdraad en het rubber van kapotte slippers als wielen. Dit was een bijzondere ervaring om van een familie dat in complete armoede leeft, en vaak moet strijden om dagelijks 1 maaltijd te kunnen eten, zoveel te krijgen. Ze verwachtte niks, het enige wat ik deed wat het tonen van respect en vriendschap en luisteren naar wat de man te vertellen had.

Al vroeg in het gesprek vertelde ik de man (Joseph) dat ik zelf student ben en niet kan helpen op financieel gebied, die vertelde dat dat niet uitmaakte en meer geïnteresseerd was in mijn vriendschap. Dit soort ervaringen geeft me hoop in de goedheid van de mens en wat de uiteindelijke reden is om te werken aan een vreedzame revolutie in Oeganda, om dit soort mensen en hun gezinnen een betere toekomst te bieden.

Afgelopen week ben ik vooral aan de slag geweest met mijn onderzoek welke de volgende vraag heeft: hoe kunnen jongeren in Oeganda hun situatie transformeren met vreedzame methodes? Het plan was om twee initiatieven te vinden die proberen deze verandering waar te maken, en dan op een illustratieve manier antwoord te geven op de vraag aan de hand hoe zij dit doen. Voordat ik naar Oeganda ging wist ik nog niet welke initiatieven voldeden aan deze eisen (jongeren, transformatie situatie, vreedzame methodes).

Inmiddels heb ik er twee gevonden en heb ik afgelopen week bij het eerste initiatief 9 interviews kunnen afleggen. Deze waren relatief kort tussen 15 en 30 minuten maar al erg interessant. Dit initiatief heet Action for Liberty and Economic Development (ALED) en is opgericht door een oud IDSS-lid: John. Hij is een van de meest inspirerende en eerlijke Oegandezen die ik ken.

Het doel van ALED is om jongeren te verbinden en te helpen bij hun zelfontwikkeling. Vooral ondernemerschap, unity through diversity en focus op talenten maakt het een inspirerend initiatief met een focus op dialoog en broederschap. Ze hebben een stuk land gekregen waar ze nu twee jaar landbouw verbouwen en hier steeds beter in worden. Wat vooral tof is dat er veel leiders van verschillende partijen, religies en leeftijdsgroepen zitten en in staat zijn goed met elkaar samen te werken. Zoals iemand het verwoordde: zodra we het ALED kantoor instappen, laten we de jas van onze politieke partij buiten. Het is een denktank die streeft naar een beter Oeganda en ik denk dat ze nog een grote rol gaan spelen in het bouwen van Oeganda de komende tijd. Mijn andere initiatief is de Jobless Brotherhood geïnspireerd door de Muslim Brotherhood van Egypte (die een belangrijke rol speelde in de revolutie daar).

Wat ook bijzonder om te zien is, is de herkenning van aardig wat IDSS structuren, ideeën en activiteiten. John heeft zich laten inspireren door de sterke punten en initiatieven van IDSS en heeft het zich eigen gemaakt op een nog betere en sterkere manier. We hebben enkele uren samen gepraat (helaas niet opgenomen voor onderzoek) waar hij vertelde hoe bijzonder zijn trip was naar Nederland die ik destijds organiseerde en hoe het tot zijn succes heeft geleid. Bijzonder wat voor impact iets kan hebben.

Voor stage begint het nu een kwestie te worden van hard werken om de vele plannen en beloftes waar te maken! Dat gaat erg goed en lig op schema. Wat ik de komende twee maanden hoop te creëren is:

• Strategic Plan for the Youth (FDC)
• Strategie om dictatorschap te verruilen voor democratie (handboek revolutie Uganda)
• Draft Scriptie + genoeg interviews om de diepte in te gaan voor onderzoek
• Lijst met interessante Nederlandse werkgevers voor na mijn master

Met mijn moeder naar Entebbe geweest en in Botanische tuinen gelopen, leuk aapjes gevoerd en even een stukje echte jungle geweest (mooie herinneringen).

Vooral uit eten met huisgenoten, dus dat beloofd een leuke avond te woorden.

Zit inmiddels op de 80 zinnen uit Sun Tzu die ik nu ken. Swahili en trainen gaat ook super. Voor mezelf koken kan beter dus ga ik komende tijd op focussen. Nog steeds grote vrienden met de hond. Daniel en peetzoon weer even bezocht, gaan me morgen leren Oegandese porridge te maken en chille plekjes voor groente/fruit.

Merk wel dat ik steeds meer energie krijg, socialer wordt en langzamerhand behoefte krijg meer interactie met anderen te zoeken buiten mijn stage / onderzoek om. Gewoon het gevoel dat het lekker gaat in het leven en de goede kant op. Het scheelt veel dat ik mij precies kan bezighouden met waar ik voor heb gestudeerd en ervaring voor heb opgedaan sinds 2011.

Bobi Wine is in USA en Besigye in UK, dus nog even wachten voordat ik ze ontmoet. Ga volgende week Amuriat bellen voor afspraak bij hem thuis, ben benieuwd hoe dat zal lopen, leek een erg aardige en interessante man.  

Mijn les van de week: Oeganda is een tijdbom die in een explosie van geweld kan uitbarsten als er geen vreedzame revolutie plaatsvindt. Ik herinnerde me vandaag dat ik deze voorspelling in 2011 deed, toen ik een paper schreef over the Conflict Trap in Afrika en Oeganda als case study gebruikte. In landen waar de afgelopen 20 jaar een burgeroorlog was, is er een grote kans op nieuw conflict als het volgende plaatsvindt:

• snelle populatiegroei (youth bulge)
• verharding autoritaire regering + leger (dictatorschap)
• economische achteruitgang
• groeiende sociale verdeeldheid

Alle factoren vonden (en vinden) plaats in Oeganda en er was daarom 100% kans dat voor 2025 een nieuw conflict zou ontstaan als de situatie niet verbeterde of vreedzame verandering plaatsvond. De afgelopen jaren zijn er op allerlei manieren geprobeerd op vreedzame manier verandering te brengen, de situatie is alleen verslechterd. Ik moest denken aan een quote van John F Kenney: ‘Those who make peaceful revolution impossible will make violent revolution inevitable’.

Het huidige dominante idee binnen de partij en bij oppositieleiders is dat de bevolking de grootste kans maakt op een succesvolle vreedzame revolutie in 2021, na de verkiezingen. Ze gaan er van uit dat deze valse uitslagen geeft, en daarna het volk massaal in opstand komt. Het grootste deel van het leger en de regeringspartij staan waarschijnlijk achter de revolutie, dus het zou best zo kunnen zijn.

Toch betwijfel ik dat dit de beste strategie is, omdat de dictator dit zal verwachten en zich dus volledig kan richten op dat moment. Elke keer weer heeft hij de plannen van de oppositie kunnen verhinderen en pogingen tot revolutie neergeslagen. Het idee is dat de massa zo groot zal zijn dat zelfs als ze worden doodgeschoten, ze uiteindelijk zullen zegevieren. In mijn ogen is dit ook de grootste kans dat er een burgeroorlog uitbreekt vergeleken met een jaar voor of na de verkiezingen.

Ze hebben me gevraagd mijn ideeën verder uit te werken over mogelijke strategieën. Dit zal een geheim document worden, alleen beschikbaar voor de leiding binnen de partij om te voorkomen dat het dictatorschap er van op de hoogte komt.

Vanzelfsprekend schrijf ik deze anoniem en deel ik niet via internet oid. Ik zie drie mogelijke scenario’s en zal deze uitwerken in het geheime document:

1: 2020, een jaar voor de verkiezingen, onverwacht en daarom wellicht mogelijk, er moet wel veel plaatsvinden de komende 2 jaar dit mogelijk te maken.

2: 2021, jaar van de verkiezingen biedt inderdaad ‘window of opportunity’ maar moet erg slim worden aangepakt omdat de dictator het zal verwachten en naar handelen.

3: 2022, jaar na de verkiezingen. De regering zal zoveel met geld smijten tijdens de verkiezingen om mensen om te kopen, constant leger op straat te hebben dat prijzen levensgoederen omhoog schieten en dus volk waarschijnlijk in opstand komt uit noodzaak.

Wat wel heel tof is dat met dat document en bijhorend advies precies kan doen wat ik tijdens de reis afgelopen jaar kon formuleren wat ik als liefst wilde worden: strateeg van vreedzame revolutie. Een jaar geleden zat ik met Vera in Indonesië te bedenken wat ik wilde worden en nu doe ik het daadwerkelijk. Het is vreemd hoe Oeganda mij alweer de mogelijkheid biedt te zijn wie ik denk te zijn.

Mijn droom is jaren geweest om de master militaire strategische studies te studeren aan de KMA en officier te worden binnen Defensie om mij met precies dit soort strategische problemen bezig te houden in Afrika. Ondanks dat ik nu de master Afrika Studies doe in plaats van militaire strategische studies en stage loop bij een oppositiepartij in plaats van werk bij Defensie doe ik precies wat ik hoopte te gaan doen al die jaren geleden.

Ik kan me nog een gastcollege herinneren uit 2013, mijn 2e jaar International Studies (23 jaar) bij het vak African Politics. Er kwam een consultant van een jaar of 50-60 vertellen over zijn ervaringen hoe hij de oppositie van dictatorschap onder Mugabe in Zimbabwe adviseerde. Daarvoor had hij voor allerlei organisaties gewerkt zoals UN, EU, BuZa, Afrikaanse Unie etc. Het klonk ontzettend tof en inspireerde mij, dus vroeg ik aan het eind van het college hoe je konden wat hij in Zimbabwe deed. De professor en de consultant lachte me een beetje honend uit dat je dat niet zomaar werd. Toch wel dus 😉

Ik heb mijn eerste echte week stage achter de rug, nu wel flink uitgeput, waarschijnlijk nog vanwege de ziekte tot begin deze week. Goed ontbijten (brood is zo droog als havermout) en genoeg water drinken laatste dagen niet zo goed gelukt. Trainen, Swahili, Sun Tzu, uitstelgedrag verminderen gaat wel goed. De afgelopen dagen is het duidelijk geworden hoe mijn stage er de komende 10 weken uit gaat zien en wat mijn doel is (best wel cool zoals je zo zult lezen).

Dinsdag ben ik ook langs geweest bij een van mijn drie Oegandese vrienden (inspirerend + betrouwbaar) die ik in de afgelopen acht jaar nooit op corruptie of machtsmisbruik heb kunnen betrappen. Daniel, de Kjeld van Afrika. Goed met geld en management, niet klagen maar doorzetten, super gemotiveerd en duidelijke ambitie. Een halfjaar geleden stuurde hij me een bericht dat hij een zoon had gekregen: Jethro, met daarbij de vermelding dat ik de peetvader was…

Ik vond dit een beetje vreemd dus vroeg er later nog eens naar, toen Daniel weer bevestigde dat ik de peetvader was. Dinsdag ging ik er dus langs met laptops vanuit Nederland en een pak stroofwafels. Het was erg leuk om hem en zijn vrouw (Kevin) weer te zien en er werd goed voor me gezorgd. Jethro was zoals elke baby is maar toch is er altijd wel iets bijzonders aan jonge vaders met een nieuw soort gevoel van verantwoordelijkheid. Daniel heeft een stabiele baan maar verdient nog niet veel. Enige wat nog ontbrak was een beetje geluk zoals investering of goede baan om zijn potentie waar te maken.  Toevallig ging ik woensdagavond wat eten met Younes, een vriend uit Nederland die ik al vier jaar niet had gezien maar super lekker bezig is in Ghana en nu een weekje in Kampala is. Hij was op zoek naar een capabele Oegandees die operational manager kon worden voor zijn bedrijf, iets dat op het lijf van Daniel geschreven is dus dat vertelde ik hem ook. Ze gaan elkaar vandaag ontmoeten dus wie weet gaan die allebei veel aan elkaar hebben!

Terug naar stage, want gister hebben we in een meeting van 5 uur (half uur pauze) besproken wat ik ga doen de komende tijd. Ik ga een 5 jaar Strategic Plan voor de jongeren in Oeganda schrijven namens de partij.

In andere woorden, ik ga de visie/strategie formuleren voor de rol van jongeren in 1. het verruilen van de dictator voor democratie en dus voltooien van vreedzame revolutie maar ook 2. hoe de huidige generatie jongeren (we hebben ze nu Generation Below 40 – G40 genoemd) DE groep gaat zijn die het nieuwe Oeganda gaan opbouwen op sociaal, economisch en politiek vlak! Er is nog niet eerder een strategisch plan specifiek voor jongeren geschreven, maar omdat de gemiddelde leeftijd 15 is en 75% van de populatie onder de 40, is dit de belangrijkste groep van de bevolking in de komende jaren. Ik heb een werkgroep van 3 personen gekregen (mijn directe begeleider, de youth coordinator en nog iemand) om mij te helpen de komende 6 weken dit plan af te krijgen (en daarna op grote schaal te lanceren, zoals de Sustainable Development Goals oid). Ik krijg daarnaast alle relevante documenten tot mijn beschikking en drie field trips naar de families van mijn werkgoep. Elk persoon van de werkgroep is meerdere keren gearresteerd door het regime.

Om de vreedzame revolutie te voltooien moeten jongeren van nationaal tot lokaal worden georganiseerd, getraind, verenigd etc. maar op economisch gebied hebben juist zij een speciale rol om deze te gaan hervormen. Mijn taak is er eigenlijk een strategie te schrijven hoe FDC een generatie van jongeren kan creëren (G40) dat een historische rol gaat vervullen in de geschiedenis van Oeganda de komende vijf jaar in 1. de revolutie en 2. economische opbouw van het land. Hoe kunnen zij het nieuwe Oeganda gaan opbouwen?

Zoals de begeleider vertelde, zou dit strategic plan een leidraad kunnen worden voor de nieuwe constitutie zodra de revolutie is voltooid. Want naast het voltooien van de revolutie moeten de jongeren zodanig worden getraind en met zelfvertrouwen vervuld dat ze ook diegenen worden: to guard the gates of the revolution.

Op maandagen zullen we dan samenkomen met de werkgroep om vorderingen te bespreken en verder te brainstormen. Dinsdagen ga ik het veld in om met jongeren te spreken (van universiteit guild presidents tot jongeren in sloppenwijk) en zo ideeën te toetsen aan de realiteit.

Verder zal ik mij op donderdagen bezighouden met netwerken van westerse NGO’s, bedrijven en ambassades op zoek naar fondsen voor ofwel de partij ofwel initiatieven voor jongeren (met name in landbouw). Deze donderdagen zullen ook extra interessant worden om mijn eigen netwerk van (Nederlandse) organisatie op te bouwen met als gevolg hopelijk een baan bij terugkomst.

Ik ben wel nog steeds op zoek naar initiatieven die proberen een sociaal-politieke transformatie teweeg te brengen met vreedzame methodes (buiten FDC) voor mijn eigen onderzoek. Ik heb vanavond afgesproken met Mugabi, een van de drie vrienden. Hij is DE jongeren leider geïnteresseerd in vreedzame transformatie dus hoop na vanavond dat probleem te hebben opgelost. Zo niet ga ik hier het hele weekend hard naar op zoek.

Vanochtend ging ik weer naar stage op het hoofdkwartier, waar ik werd voorgesteld aan de Party President: Patrick Amuriat, officieel de belangrijkste persoon in de partij. Het leek een normaal welkomstpraatje te worden toen ik liet vallen dat ik er naar uitzag de komende maanden bij de dragen aan de vreedzame revolutie zoals beschreven door Gene Sharp (ik wist dat hij bij zijn inauguratie het boek van Gene Sharp: Replace Dictatorship for Democracy had gekregen) en wist zo zijn interesse te wekken.

Uiteindelijk hebben we daarom nog twee uur over de situatie in Oeganda, de revolutie en dictatorschap gepraat waar ik volgens mij een erg goede indruk heb kunnen maken. Hij stelde voor dat ik binnenkort eens bij hem thuis langs zou komen, gaf zijn telefoonnummer en het voorstel elkaar de komende tijd veel te spreken. Hij vroeg ook nog wat voor werk ik wilde gaan doen terug in Nederland waarop ik ieder geval kon antwoorden wat ik niet wilde worden en ik het liefst iets zou doen als strategisch adviseur voor het belang van het volk van Oeganda. Maar ook dat ik nog niet wist wat voor baan daar dan bij zou passen.

Ik had denk ik geen betere keuze van stage kunnen maken dan ik heb gedaan.

Toevallig heb ik al 8 jaar ervaring in Oeganda met IDSS, kan groeten in Luganda en gesprekken voeren in Swahili. Ik hou mijzelf sinds 2014 goed geïnformeerd over de politieke situatie in Oeganda, heb het vanaf de 2016 verkiezingen zelfs tot in detail gevolgd en ben daardoor bijna net zo goed op de hoogte van wat er is gebeurd de laatste jaren als de politici en partijleden die ik spreek. ‘Toevallig’ ben ik al twee jaar hard aan het nadenken, bestuderen en formuleren hoe een vreedzame revolutie in Afrika kan worden opgezet, en is het deze partij die voornamelijk bezig is met die vraag onder het juk van een dictatorschap. Daarnaast heb ik me met de master African Studies al vier maanden lang met de geschiedenis, politiek, maatschappij en economie van Oeganda bezig gehouden. Ik weet waar ik het over heb, vooral op strategisch en tactisch niveau en tot nu toe merk ik dat dat indruk maakt (naast net gekleed incl. stropdas).

Ik kom precies op de juiste plaats op het juiste moment in de geschiedenis naar mijn idee. Dit beloofd veel goeds!

Verder heb ik enkele oplossingen kunnen bedenken voor hun grootste problemen, hoop dit volgende keer overtuigend over te kunnen brengen aan Amuriat. Er is nu wantrouwen tussen twee grootste groepen (Besigye en Bobi Wine) maar allebei vullen ze elkaar perfect aan. Een alliantie tussen beide groepen zou een sterk front vormen. Ik ga hier ook proberen een rol te spelen als verbinder tussen beide partijen. Heb al wat volgelingen en adjudanten van Bobi Wine ontmoet gister dus zal een kwestie van tijd zijn voor ik hem ook spreek.

Ik ben twee dagen geleden aangekomen in Oeganda merk dat mijn lichaam nog veel moet wennen aan de hitte (update: ik ben een paar dagen ziek geweest).

Vandaag ben ik naar het hoofdkwartier van Forum for Democratic Change (FDC) geweest waar ik mijn begeleider heb ontmoet: de General Secretary en dus de baas van de staf. FDC lid vanaf het begin, een gezellige man met veel kennis en goede ideeën. Ik begreep van John (een betrouwbare Oegandese vriend) dat ik hem kon vertrouwen en speelde dus open kaart over mijn ideeën. Naast een introductie raakten we dus al snel in gesprek over het probleem: dictatorschap, de oplossing: democratie en het process: vreedzame revolutie.

Hij vertelde dat Oeganda nu in de derde en laatste fase zit en 2019 een jaar van actie wordt. De eerste fase is het veranderen van de mindset, het openen van ogen. De tweede fase is die van organisatie en planning. De laatste fase het daadwerkelijk neerhalen van de dictatorschap en verruilen voor democratie.

Nog enkele grote vraagstukken die ze hebben is onder andere het neutraliseren van het leger. Ik zei dat ik de afgelopen jaren de zwakheden van dictatorschappen heb bestudeerd, met een focus op Yoweri Kaguta Museveni (de dictator van Oeganda).

Hij vertelde dat educatie systeem nog uit de koloniale tijd stamt, met als gevolg een slaafse houding van veel burgers.

Ook de mensen in de landbouw, ongeveer 60-70% worden onderontwikkeld en geforceerd op de dictator te blijven stemmen. Zolang ze kunnen overleven hebben ze het idee dat politiek hen niets aangaat. Door onwetendheid, intimidatie en patronage worden ze geneutraliseerd door de regering. Politieke activiteit door oppositie in deze gebieden wordt streng verboden en moeilijk gemaakt.

Daarnaast claimde hij dat Museveni een Rwandese achtergrond heeft en zij op alle sleutelposities zitten. Dit wist ik niet en ga ik verder induiken. Ik 2011 waren de grote Walk to Work protesten, waarbij de overheid bijna viel, maar met dodelijk geweld de protesten kon stoppen.

Ik ben nog met Harold langs een andere locatie geweest waar de meeste demonstraties worden georganiseerd, hier ontmoette ik meer diehard FDC leden. Als laatst naar de plaats waar de leiders werken, zoals Besigye (de belangrijkste oppositieleider op het moment). Deze was niet aanwezig maar zijn secretaris en andere senior leden ontmoet. Ik heb een erg goede indruk gekregen en denk ik ook kunnen achterlaten. Ik ben benieuwd.

Ik ben van mening dat de landbouwgemeenschap de power base is van het dictatorschap en dus nog ‘the lock’ voor verandering. Daarnaast denk ik dat de jongeren het verschil gaan maken (met name met goede educatie / ideologie) en dus ‘the key’ kunnen worden in de landbouwgemeenschap. Hier hebben de arme boeren niks te verliezen en het meest te winnen, alleen moet er een sterke constante focus zijn op het veranderen van de mindset.

Naast literatuur over Oeganda, dictatorschappen, revolutie en politiek etc. ben ik de laatste tijd literatuur over guerilla warfare en krijgskunde aan het bestuderen. Boeken van Che Guevara, Mao Zedong, en over Erwin Rommel, Hannibal Barca, Scipio Africanus. Ik heb de Art of War van Sun Tzu overgetyped en uitgeprint (21 pagina’s) en ga ik de komende maanden uit mijn hoofd leren.

Hier haal ik weer inspiratie uit in hoe ik strategisch en tactisch advies kan geven aan de oppositiepartij en uiteindelijke doel: Bobi Wine. Bobi Wine was een popster uit de ghetto die opkwam voor jongeren van Oeganda en is nu de rijzende ster in de nationale politiek is met zijn beweging: People Power, waar hij democratie en vrijheid vanaf onderen promoot. Met een gemiddelde leeftijd van 15 heeft Oeganda een erg jonge populatie.

Hopelijk kan ik bij Bobi Wine en Besigye een goede indruk maken. Ik verwacht dat één van deze twee de nieuwe president van Oeganda zal worden en dit zijn de twee revolutie leiders op het moment.

Wat ze nodig hebben is een sluwe adviseur/strateeg die het juiste advies kan geven om deze geweldloze strijd tegen het dictatorschap te winnen. Als ik het goed aanpak, kan ik die strateeg worden en zo ervaring opdoen voor mijn boek over vreedzame revolutie in Afrika.

Daarnaast ga ik veel netwerken met Nederlandse organisaties, bedrijven en overheid om met geluk zo al kans te creëren voor een baan na mijn master. De stage bij FDC zal hier veel gelegenheid voor bieden.

Persoonlijke doelen zijn het afleren van uitstelgedrag, verder ontwikkelen van discipline en goed voor mezelf zorgen.

Misschien heb je het wel gemerkt, al die intense berichten die ik sinds kort op mijn Facebook zet. Als je me nog niet hebt verwijderd, zou ik deze berichten graag willen toelichten. Ik ben namelijk betrokken geraakt bij de Oegandese Revolutie, waar ik mijn steentje hoop bij te dragen aan hun vreedzame strijd voor vrijheid van dictatorschap.

Voordat ik begon met het actief posten op Facebook had ik al enkele maanden al mijn kritische sociale media berichten en blogs over de dictator in Oeganda verwijderd. Ik kom namelijk net terug van een stage bij de grootste oppositiepartij van Oeganda genaamd Forum for Democratic Change (FDC) waar ik onderzoek heb gedaan naar hoe jongeren vrijheid kunnen krijgen door hun dictatorschap te verruilen voor democratie. Zoals je wel kunt voorstellen, zou daar de huidige dictator (Yoweri Museveni) niet zo blij van worden, dit moest ik dus in het geheim doen.

Ik deed mij dan ook voor als toerist toen ik aankwam op het vliegveld Entebbe. Dit was nog even spannend, want er wordt vaak gezegd dat er een zeer goed georganiseerde intelligentie-dienst is in Oeganda die van alles op de hoogte is. Tijdens mijn voorbereiding had ik al meerdere malen gecommuniceerd via WhatsApp met lokale leiders en Oegandezen hier in Nederland, die moesten vluchten vanwege hun kritiek. Er was een kans dat de regering dit al in de gaten had, en ik dus in hun radar was. Gelukkig liet de Oegandese grens-controle mij achteloos het land binnen, zonder te vermoeden wat voor contacten, informatie en ervaring ik zou opdoen.

Ik ben mij al een paar jaar aan het specialiseren in vreedzame revolutie, en veel langere tijd in Afrika, waar ik mij goed op de hoogte houd van politieke ontwikkelingen. Het was dan ook erg bijzonder stage te lopen bij een groep die al jaren proberen zo’n vreedzame revolutie op te zetten, maar het erg moeilijk wordt gemaakt door het dictatorschap.

Oeganda doet zich in eerste instantie voor als een fijn en veilig vakantieland, totdat je kritische vragen begint te stellen over de regering en corruptie. Dan laat het zich opeens op een heel andere manier kennen, waar je gewelddadig wordt gearresteerd, je het leven moeilijk gemaakt en in sommige gevallen zelfs vermoord. Vooral diegenen die niet bekend zijn, lijden er het meest onder en rotten weg in de cel, zonder veel hoop op een betere toekomst.

Het was dan ook belangrijk om voorzichtig te zijn met mensen te vertrouwen, uit de camera’s en onder de radar te blijven. Dit leidde tot spannende momenten, zoals mijn laatste stagedag dat ik naar het zwaarbewapende politiebureau werd gebracht in plaats van het kantoor. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk wat er toe heeft geleid waar ik daar opeens naartoe werd gebracht, en ik had het geluk enkele dagen jaren naar Nederland terug te vliegen.

Er zijn op het moment drie oppositieleiders, welke ik allen heb kunnen ontmoeten. Stuk voor stuk inspirerende personen, vooral de president van die partij FDC, Patrick Oboi Amuriat (POA) en Bobi Wine gaven me veel vertrouwen dat er een mooie toekomst voor het volk van Oeganda in het verschiet ligt. Tijdens mijn stage kon ik mijn ideeën met hen delen, vooral op het strategische vlak van de vreedzame revolutie.

Vragen waar we ons mee bezig hielden (en houden) zijn: Hoe kan de macht naar het volk worden gebracht, ofwel hoe kan een democratie worden opgebouwd? Hoe kunnen we voorkomen dat er nieuwe dictators opkomen? Hoe kan de internationale gemeenschap er het best bij worden betrokken? Hoe kunnen vreedzame protesten beter worden georganiseerd? Hoe kunnen we de oppositie groeperingen samenbrengen? Hier hebben we nog steeds contact over en heb ik door mijn jaren van onderzoek al enkele goede suggesties over kunnen doen.

Het vreemde is wel dat zij (en vele anderen) ondertussen al meerdere malen zijn gearresteerd. Sommige zitten sinds ik weg ben in de gevangenis. Dit het gevolg van dat de onvrede steeds meer begint te borrelen, het volk steeds meer in opstand durft te komen (zoals in Algerije en Sudan), en het dictatorschap steeds agressiever wordt in haar maatregelen. Ze hebben het jaar 2019 het jaar van de actie benoemd, en het zou best kunnen daar binnenkort de strijd voor vrijheid daadwerkelijk begint.

Eén van de dingen die mij het meeste interesseren, is om fundamentele verandering teweeg te brengen. In Tunesië en Egypte zijn de dictators wel op een ‘vreedzame’ manier afgezet, de status quo is gelijk gebleven. Vooral hoe die status quo kan worden veranderd, is waar mijn scriptie over zal gaan en ik mij veel mee bezig houd. Hoe kan er echte vrijheid worden behaald?

Vandaag is het Dodenherdenking en morgen Bevrijdingsdag. Wij herdenken onze vrijheid van Nazi Duitsland, waar velen voor zijn gestorven. Het is fijn voor mij om weer in Nederland terug te keren na die drie maanden in Oeganda. Het is namelijk bizar om te ervaren dat je niet vrij kan zijn, en ik prijs mij gelukkig dat ik in een land ben geboren waar we al vrij zijn. Toch zijn er nog ontzettend veel landen waar de mensen nog niet vrij zijn, en ik hoop mij in te gaan zetten om die vrijheid op een vreedzame wijze werkelijkheid te maken.